- Heeft met Luc gewerkt van 2003 tot 2009 bij tafeltennisvereniging VTV in Nieuwegein
- Nederlands kampioen jeugdteams 2006 (met Jeffrey Brigitha, Ruben van den Hoven en Tom Reckman)
- Nederlands kampioen jongens cadetten 2007
Elke sporter verruilt minimaal een keer in zijn of haar carrière van coach/trainer. Voor mij kwam dat moment al vroeg: ik was 10 jaar oud en speelde bij een tafeltennisvereniging in de buurt. Ik deed mee aan een toernooitje hier en daar, en al snel waren m’n ouders en ik op zoek naar een andere vereniging om op hoger niveau te kunnen trainen. Bij een van deze toernooien raakten mijn ouders aan de praat met Luc Janssen. Ik was te jong om precies te kunnen herinneren wat er toen was besproken, maar op de terugweg naar huis vertelde m’n vader dat ik een paar keer kon meetrainen bij de vereniging waar Luc trainer was.
De eerste keer dat ik bij m’n nieuwe club binnenliep stond me een verrassing te wachten: er was een groep spelers aan het trainen die tafeltennis allemaal net zo leuk vonden als ik. Ik kan nu nog steeds de sfeer goed herinneren die er hing: een sportcultuur waar de tijd vliegt en waar je ouders je altijd te vroeg kwamen ophalen, omdat je nog een laatste game wil spelen. Voor een jonge sporter was het geweldig om de constante uitdaging in de trainingen om te kunnen zetten naar winst en leuke partijen in de echte wedstrijden. Door de sportcultuur die er bij de vereniging hing, kon mijn competitieteam zich al snel meten met de sterkste teams in de hoogste jeugdcompetitie. Dat het mogelijk was voor een jeugdteam van deze vereniging om uiteindelijk nationaal kampioen te worden in 2006, komt door Luc Janssen. De vier jaar vanaf mijn aankomst bij deze vereniging tot het kampioenschap kan worden samengevat als een periode van leren, begeleiding en coaching. Wanneer wij iets moesten leren (hoe werk je als team naar een wedstrijd toe), werd ons uitgelegd hoe we dit moesten doen. Wanneer het goed ging, werden we begeleid in de juiste richting. Wanneer het fout ging, wist Luc goed uit te leggen waarom het fout ging en wat er moest veranderen. Dit zorgde ervoor dat er in onze groep en in het team constant kleine uitdagingen waren, waardoor we daadwerkelijk voelden dat we individueel en als team elke training en wedstrijd sterker werden.
De vaardigheden die ik in deze tijd heb geleerd, zijn erg waardevol gebleken in de jaren dat tafeltennis op een lager pitje is komen te staan. Teamwork, kritisch naar jezelf en anderen kunnen kijken, kritiek geven en kunnen accepteren, discussiëren met de trainer/autoriteit (dat gebeurde natuurlijk wel eens 😊), geloven in jezelf en de kansen die je kan creëren, zijn allemaal dingen waar ik toen de basis voor heb kunnen leggen.
Maar, tafeltennis is meer dan competitiewedstrijden met een team. Het jaar na de titel in de hoogste klasse van de jeugdcompetitie, had ik een kans om aan het einde van het seizoen het NK te winnen. Na het succesvolle jaar van 2006, was dit het enige doel van 2007. Er zat nog een extra laag spanning op, omdat ik in 2003 en 2005 al twee keer tweede was geworden op het NK. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het was om een puberende 14-jarige sporter te begeleiden op weg naar een nationaal kampioenschap. Vooral omdat het leek dat het enige wat in de weg stond de enorme spanning was, die de 14-jarige op zichzelf zou leggen. Ik kan me van dat jaar een paar momenten erg goed herinneren: de vele gesprekken die we voerden over hoe je naar een enorm belangrijke wedstrijd toewerkt (over een langere periode), hoe je jezelf kan motiveren voor de wedstrijden tegen spelers van wie je eigenlijk altijd moet winnen, en het zoeken naar nieuwe tactieken tijdens de trainingen. Maar wat me het beste bijstaat is een wedstrijd waar ik me opmerkelijk negatief gedroeg. Tijdens de gamewissel gaf Luc geen tips, maar was het tijd voor een “kwaliteitsmomentje”. Ik weet niet meer of ik die wedstrijd uiteindelijk won of verloor; dat doet er eigenlijk ook niet toe. Het eenzijdige gesprek over respect was op dat moment het beste dat ik te horen kon krijgen, omdat het me uit mijn negatieve wolk hielp. Dat moment heb ik later nog vele keren terug kunnen halen, als ik mezelf in de negatieve situatie herkende.
Uiteindelijk werd ons harde werken en alle uren praten over emoties en gevoelens tijdens wedstrijden beloond. Na een zwaar mentaal gevecht tussen mij en m’n rivaal, die werd gesteund door in mijn beleving de hele zaal, won ik met 12-10, 3-2. Nederlands kampioen, driemaal scheepsrecht! 😊
Ik geloof dat Luc het vak van coachen beter begreep dan ik toentertijd besefte. Terugkijkend besef ik dat hij goed wist hoe hij zijn spelers op de juiste manier kon raken om hen te inspireren en te motiveren. Ik ben er erg dankbaar voor dat ik tijdens mijn eerste jaren als sporter op de juiste plek terecht ben gekomen.
