Ik was laatst als begeleider van enkele trainers bij een training met jonge beginnende tafeltennissers. De meerderheid van de spelers was nog geen lid. Een van die spelers kon al heel aardig tafeltennissen. Ik denk dat hij bij meer sporten tot de beteren zou behoren. Veel trainers geven bij dit soort wervingsactiviteiten vaak extra aandacht aan deze zogenaamde talenten.
Bij dezelfde training was ook een andere speler aanwezig die het die dag minder goed naar zijn zin had. Het ging niet goed en het huilen stond hem nader dan het lachen. Een van de trainers ontfermde zich op de goede manier over hem. Hij ging bij hem zitten en gaf hem de ruimte om te praten. In de nabespreking hebben we het erover gehad hoe belangrijk het kan zijn juist deze spelers positieve aandacht te geven. En die positieve aandacht kan dus ook bestaan uit luisteren. Ook trainers hebben 1 mond en 2 oren en dat is niet voor niets.
Bij de eerstvolgende training was deze speler weer aanwezig. We hadden afgesproken hem vooral succeservaringen te laten beleven. Dat kan je doen door relatief eenvoudige oefenstof te geven en vooral de dingen die goed gaan te benoemen. De tranen van enkele dagen daarvoor verdwenen als sneeuw voor de zon en veranderden in een lach van oor tot oor. De bewegingen die hij maakte zagen er ook beter uit en het leek vanzelf te gaan. En hij is lid geworden!
Als een speler een verkeerde beweging maakt kun je corrigeren door de fout te benadrukken en duidelijk aangeven hoe het wel moet. Dat werkt soms, maar vaak gaat het dan juist niet beter. De kunst is de dingen die goed gaan te zien en te laten ervaren. Dan ontstaat vertrouwen en vanuit dat vertrouwen gaat het ook weer beter. De cirkel van succes gaat dan steeds sneller draaien.
