We zijn alweer een tijdje in de tweede lockdown. Voor mij is het grootste nadeel van de lockdown dat we niet mogen tafeltennissen. Normaal leef ik daar van en leef ik daar voor. Ik heb geleerd van de eerste periode en ben nu allerlei dingen aan het doen die ik kan gebruiken als we weer aan de gang mogen. En er kan meer! Verenigingen moeten ons daar wel een beetje bij helpen. Dat is goed voor de sport, goed voor de verenigingen en vooral goed voor de tafeltennissers! En daar doen we het toch voor!

Meerdere trainers hebben mij gevraagd wat ik ervan vind dat hun verenigingen de trainers niet meer betalen, omdat er geen trainingen gegeven mogen worden. Dat verhaal heeft volgens mij twee kanten.

Ten eerste vind ik dat vereniging en trainer samen moeten kijken wat er wel kan. Voor de vereniging is het nu de grootste uitdaging het contact met de leden te behouden. Daar kan de trainer een rol in spelen:

  • de jeugdleden van de verenigingen mogen nog steeds buiten sporten, als dat maar op anderhalve meter afstand gebeurt. Op Facebook heb ik al diverse trainers en verenigingen gezien die dat op een goede manier hebben opgepakt;
  • ik heb ook van een vereniging gehoord dat ze minimaal een keer per week de jeugdleden digitaal bij elkaar laten komen “onder leiding van” de jongste trainer van de club; die spreekt het beste de taal van de jeugd en zo houden de jeugdleden nog meer binding met elkaar en de vereniging;
  • de andere leden kunnen ook met elkaar in contact blijven op een digitale manier; ook bij het initiëren of het begeleiden daarvan kunnen trainers een rol spelen (ga bijvoorbeeld samen naar een goede tafeltenniswedstrijd kijken en bespreek samen met de trainer de gespeelde technieken en tactieken);
  • er kunnen digitale brainstormsessies gehouden worden, bijvoorbeeld onder leiding van de verenigingstrainer.

Als de trainer op een of andere manier normaal gesproken betaald wordt voor zijn diensten denk ik dat het de vereniging zou sieren dat ook in deze tijd ook te doen of op zijn minst te bespreken wat de mogelijkheden in deze tijd zijn. En denk daarbij dus vooral in mogelijkheden en niet in moeilijkheden.

Het bespreken van de mogelijkheden vergroot de kans het contact met de leden op een sportieve manier te onderhouden. En daarmee dat de leden ook nog leden zijn als we weer echt mogen tafeltennissen.